قبل از عملیات کربلای 5، سال 65 لشکر قدس در شوشتر مستقر بود، کم‌کم داشتیم برای عملیات آماده می‌شدیم.

آن روزها بحث پذیرش قطعنامه و صلح در بین روزنامه‌ها داغ شده بود. شب از نیمه می‌گذشت که در بین صحبت‌ها از آقا مهدی در مورد پایان جنگ و آمریکا پرسیدم و این که سرانجام کار چه خواهد شد؟

نگاهی معنی‌دار به من کرد، در تاریکی شب حس کردم دارد گریه می‌کند، بغض مانع حرف زدنش می‌شد، با همان حال خاصش گفت:

"فلانی! خدا نکند بعد از جنگ امام عزیز در بین ما نباشد و آمریکا که به قول حضرت امام ـ هیچ غلطی نمی‌تواند بکند ـ و از طریق سیاسی و نظامی و اقتصادی نتوانست کاری انجام دهد، خدا نکند آنروز بخواهد دست به تهاجم فرهنگی بزند.
آن وقت انقلاب اندلس تکرار خواهد شد، با عکس‌ها و نوارهای مبتذل و ... جوان‌های ما را از خدا دور کند. آن روز خدا به فریاد ما برسد،

حتی این عزیزان که می‌بینی نماز شب می‌خوانند، خدای نکرده گرفتار می‌شوند؛ خدا به فریاد برسد."

همچنان حالت گریه داشت و اصلاً حواسش نبود، این که بدون خداحافظی کند از جمع ما در تاریکی دور شد.

راوی: ابراهیم رحیمی