سال تولد شهيد غلامرضا نيز مصادف با تحولات سال 1342 بود ، سالي كه نقطه عطف مبارزات امام خميني (ره) و نيز وقايع خرداد 42و تبعيد امام (ره) بود .
غلامرضا در کوچه ای بزرگ شد که از 6 خانه آنجا،9نفر شهید شدند.سرآغاز بسیاری از حرکت های انقلابی شهر از همین کوچه بود.
دوستانش میگویند غلامرضا بسیار دانش آموز زرنگی بود.او علاقه زیادی به ریاضی داشت.رشته اش ریاضی و فیزیک بود و با معدل ممتاز توانست دیپلم آن زمان را بگیرد.
او همچنین مانند بسیاری از شهدای دیگر شهر اهل ورزش و به ورزش رزمی علاقه خاصی داشت.
در کنار امورات انقلابی به ویژه کمک به پایگاه بسیج شهر و انجمن اسلامی، با آغاز جنگ او هم مانند سایر برادرانش عازم جبهه های حق علیه باطل شد.
او فرمانده قوی و شجاع در میدان های نبرد جنوب کشور و پسر آرام و ساکتی بود.همرزمانش او را "فرمانده سکوت" می نامیدند.بدون اینکه چیزی بگوید، همه سربازها وظایفشان را انجام میدادند.
روح مبارزه و ظلم ستيزي با توجه به ريشه مذهبي خانواده و روحيه آزادگي و شهامت در خون غلامرضا جاري بود و وي در همه صحنه ها با شجاعت مثال زدني پاي به عرصه مي نهاد.
ام البنین نیازی مادر غلامرضا(اسوه صبر مادران شهدای شهر) همیشه یار، حامی و مشوق فرزندان شهیدش بود.
کربلایی قاسم صیقلی پدر غلامرضا در قسمتی از وصیت نامه اش نوشته است: بخاطر پیروزی اسلام فرزند سومی بنام غلامرضا صیقلی را به حضرت علی ابن موسی الرضا امام هشتم شیعیان جهان بخشیدم.
غلامرضا و شهید سید جواد پاسبان دو دوست و یار همیشگی بودند.به گفته یکی از همرزمان این دو شهید در یک شب خواب شهادت مشترکشان را میبینند.اتفاقی که برای جفتشان عجیب بود.
غلامرضا صيقلي پس از طي 20 بهار از عمر گرانبهايش مزد همه مجاهدتهايش را در مورخه ۳/۸/ ۶۲ و در عمليات والفجر 4 و دربالاي قله خلوزه در محور پنجوين عراق گرفت و با اصابت تير مستقيم دشمن به ناحيه سر به همراه دوست ديرينه اش شهيد سيد جواد پاسبان به آسمان پركشيد.شهادت آنها فقط چند ساعت باهم فاصله داشت.
پیکر مطهر هر دوی آنها با هم در یک روز با حضور پرشور مردم شهید پرور شهر کومله تشییع شد. روحشان شاد