بسم الله الرحمن الرحیم

«وصیت نامه پاسدار اسلام شهید حسینعلی نیکنام»

الهی ما عبدتک خوفا من نارک و لا طمعا فی جنتک بل وحدتک املا للعباده فعبدتک.

«بارخدایا، نه بخاطر ترس از آتشت و نه به انگیزه طمع در بهشت تو را می پرستیم بلکه چون تو را شایسته عبادت یافته ام می پرستمت.»

با سلام و درود بر یگانه منجی عالم بشریت حضرت مهدی(عج الله تعالی فرجه الشریف) و با سلام و درود به نائب بر حقش حضرت آیت الله العظمی امام خمینی و سلام بر شهیدان گلگون کفن صدر اسلام. از (شهدای) کربلا حسین تا شهدای به خون خفته کربلای مظلوم ایران و سلام و درود بر رزمندگان همیشه در صحنه نبرد حق علیه باطل.

ای مردم شهیدپرور ایران، من حقیر خیلی صحبت و درد دل ها با شما دارم اما نمی دانم از کجا شروع کنم و به کجا ختم کنم چون ختم شدنی نیست. ای مردم، شهدا خیلی وصیت نامه ها نوشتند و رفتند. اما آیا وصیت نامه های این عزیزانی که فردای قیامت از شما سؤال بکنند که بعد از ما پیامی که به شما داده ایم انجام داده اید یا نه؟ چه جوابی دارید که بگویید؟ آیا تو می توانی قلب یک سرباز حضرت مهدی(عج) را آزار دهی؟

فردا مولا، آقا مهدی در شب اول قبر می آید و تو را به سؤال می کشاند. آیا شما جواب گو هستید؟ همانجا که وصیت نامه مرا می خوانید، خوب هم گوش فرا دهید. من هم مثل شهدای دیگر پیام می دهم و انشاءالله شماها را در روز قیامت خواهم دید. مرگ حق است و سراغ همه می آید. چه پیر، چه جوان، چه بچه، چه زن و چه مرد. حالا خوب گوش کنید: «الذی خلق الموت و الحیاه لیلکم اتکم عملاً. اوست خدایی که مرگ و زندگی را آفرید تا بیازمایدتان که در صحنه پیکار حق و باطل، کدامین از شما نیکوکارتر است.» خدایا تو خود بنگر که کدامین از ما نیکوکارتر است. ببین که فرزندان ابراهیم چگونه اسماعیل را به قربانگاه آزمایش می شتابند و پیروزمندانه جان می گذارند، می سوزند تا با کفر نسازند، می روند تا ایمان نرود، می میرند تا چراغ هدایت نمی رد. ببین که اسطوره های شهادت چگونه حیات را به بازی گرفته اند. مرگ به اسارت شان درآمده است. سرمست عشق اند، عشق خدایی. ببین که با پرتاب آیه آیه وجودشان در بستر جاری زمان چگونه حیات را تفسیر می کنند. خدایا، خدایا، سرودشان را شنیدیم تا انا لله و انا الیه راجعون. فریادشان را شنیدم، نصر من الله. آوای شان را شنیدیم، لا اله الا الله. شعرشان را شنیدیم، و بای الا ربکما تکذبان.

آری نامشان موحد. کتاب شان قرآن. پیام شان ایمان، جرم شان قیام. راه شان اسلام. امام شان امام. سلاح شان وحدت و تقوا. درس شان جهاد. مقصدشان شهادت. ای مردم، یاران، آری یاران ما را ربودند که تنها بودیم، تنها شدیم، یاران رفتند و بی انصار شدیم، دلاوران قبیله نور در نبرد با ظلمت به دشت روشنایی هجرت نموده اند. رفتند تا قله فلاح را فتح نمایند. رفتند تا قله توحید را بگشایند. رفتند تا ستاره ای در آسمان تیره بدرخشند. یاران مان، یاران مان، بازوان پرتوان انقلاب، سربازان پرخروش امام، پاسداران رهایی، جانبازان مکتب حافظان مکتب(آری) یاران مان رفتند. خدایا، خداوندا به ابرها بگو بگریند، به کوه ها بگو بشکافند، به دریاها بگو بخروشند، به طوفان ها بگو بشتابند، به رودها بگو بنالند، به چشمه ها بگو بجوشند، به آسمان بگو ببارد، به زمین بگو بگرید، به خورشید بگو نتابد، به ماه بگو نیاید، به همه بگو اشک بریزند، به همه بگو اشک بریزند.

آری ای مردم، آری ای مردم مظلوم، برای شهدای سرجدا، شهدای سوخته شده، جبهه ها اشک بریزید آخر تا کی امام باید ناراحت باشد؟ ای جنگل ها، ای درخت ها، ای سرودها، ای قلب ها، ای رودها، ای چشمه ها، ای دشت ها، ای بیشه ها از چشم خود رود محو جاری کنید، سیلاب ها جاری کنید، خونابه ها جاری کنید. ای مردم، ای مردم، یکبار قساوت قلب پیدا نکنید، بغل دستی های شما باعث نشوند که شیطان وار از جایی که دارید وصیت نامه گوش می کنید بیرون بروید و گوش نکنید. ملاقات می کنیم همدیگر را در روز قیامت. ای مردم، این شهیدان آن قدر به شماها پیام دادند زیاد، اما همیشه بر سر خانواده شهدا بلا می آید، اذیت شان می کنند. آری بعد از شهادت اباعبدالله الحسین، زینب (علیه السلام) چقدر اسیری کشید، بچه های حسین چقدر اسیری کشیدند. بله (به)ما وصیت نامه ها خیلی گفتند. اما همین که از مسجد بیرون می روند دیگر همه چیز را فراموش می کنند. آخر چرا؟ برادران در شب های تار با گلوله های آر پی جی و خون پاره ها بدن شان قطعه قطعه می شود. چرا؟ چرا دلتان نسوزد؟ چرا اختلاف ها زیاد است؟ چرا حرف امام را خوب نمی گیرید؟ چرا؟

ای مردم من با کل موجودات روی زمین صحبت می کنم آخر همه برای شهدا گریه می کنند. آخر چطور دل تان نمی سوزد؟ خدایا، خدایا، به درختان بگو که برگهای شان را فرو ریزند. به عقاب ها بگو به سوگ یاران ننشینند. به پرندگان بگو که پرهای شان را به خون رنگین کنند. به کبوتران بگو پیام خون را به خطه ستم کشان برسانند. خدایا باز هم به فرشتگانت بگو که انی اعلم ما لا تعلمون، فلسفه آفرینش انسان را در کربلای خوزستان و در کربلای غرب نشان دهد. خدایا باز هم به فرشتگانت بگو که خلیفه گانت را بر روی زمین ببینند و سجده شان کنند. آری تقوا و عشق را و ایمان را و ایثار را و جمله و خون جوانان یکجا نشان دهد. خدایا به محمد صلوات الله بگو که پیروانش حماسه آفریده اند. به علی بگو که شیعیانش قیامت به پا کرده اند. به حسین(ع) بگو که خونش همچنان در رگ ها می جوشد. بگو که از آن خون ها از خرداد خون داد تا شهریور لاله بپاشد. بگو که دست های عباس بر پیکرمان آویخته است. بگو که خون ها به جان ها ریخته است. بگو که قاتلان همچنان خون مان را می ریزند اما باز هم لاله می روید. خدایا، چرا خون مان را می ریزند؟ جرم مان چیست؟ از هابیل تاکنون، همواره شهیدمان ساخته اند. قرن هاست که زنجیر به پایمان، زندان ما، و ایمان و شکنجه همراهمان است. پایمان را شکستند تا نرویم. زبان را بریدند تا نگوییم. خونمان را ریختند تا نباشیم. اینان چرا از انسانیت می هراسند؟ چرا از ایمان می ترسند؟ خدایا تو می دانی که زجر است ماندن بدون آنها(یاران) پنداری که تن من سرد شده استپشمان در سوگ شان پر از اشک و جایشان در نبودشان خالی است. هنوز صدایشان در گوش مان طنین افکن است. که چه نیکو آیه وحدت و دعای همت می خوانند. چه زیبا سوره شهادت را تفسیر کردند. چه خوب سوره ایمان را زمزمه کردند. چه خوش در آسمان شب درخشیدند. چه زود از کنارمان رفتند. الهم عظم البلائی، خدایا چه رنج بزرگی. خدایا تو می دانی که چه می کشم. پنداری که همچون شمع ذوب می شویم، آب می شویم. ما از مردن نمی هراسیم اما می ترسیم بعد از ما ایمان را ببرند و اگر ما نسوزیم روشنایی (از بین) می رود. جای خود را دوباره به شمع می سپارم. چه باید کرد؟ از یک سو باید بمانیم و شهید شویم و از دیگر ﺳﺆال باید شهید شویم تا آینده بماند. هم باید امروز شهید شویم تا فردا بماند و هم باید بمانیم تا فردا شهید نشود. عجب دردی.

ای کاش یاران مان همه سوی مرگ رفتند در حالی که نگران فردا بودند. ای امت مظلوم ایران گوش می دهید یا نه؟ این پیام تمام عزیزان تان بوده من هم که یک پاسدار برای شماها مطرح می کنیم خدایا نکند وارثان خون این شهیدان در راه شان گام نزنند و شیطان های کوچک با خون این ها خان شوند. نکند جان مایه ها برای مایه های دون، سرمایه مقام شود. خدایا نکند زمین خون رنگ به تسخیر هواداران نیرنگ درآید. نکند شهادت این ها پایگاه دیانت آنها شود. نکند درختان میوه فداکاری این ها را صاحبان ریا بچینند. ثمره جنگ نکند به چنگ فرنگی مسلکان افتد. نکند خونین کفنان در غربت بمیرند تا خوش باوران غرب گام گیرند.

خدایا، هرگز، هرگز، این کارها پیش نیاید. ای مردم حزب الله آنهایی که گفتم کفر است مگر می شود خون حسین پایمال شود مگر می شود دست عباس به پیکر یزید بیافزاید. مگر می شود علی اکبر بمیرد. نه، نه، هرگز. کدام مردن؟ شهادت، شهادت شهادت. محمد صیقلی شهید شده است. غلامرضا صیقلی شهید شده است. ایرج صیقلی شهید شده است. فریدون صیقلی شهید شده است. مصطفی حسینی شهید شده است. اشرف کیائی شهید شده است. علی اکبر ابوالحسنی شهید شده است. فرهاد شعبانی شهید شده است. ابوالفضل حسینی شهید شده است. ابوذر واعظ زاده شهید شده است. شهید رمضانی ها، شهید کشاورزها و ... . آیا می شود خون همه اینها را پایمال و فراموش کرد؟ یعنی فقط باید شکم باشد؟ این را فقط سرمایه داران مادی پرست می گویند این را ملت های پوچ می گویند. شما چرا؟ شما زائرین درگاه خداوند متعال هستید ولی امت حزب الله ایران، باید از شهدای گران قدر مانند بهشتی ها، رجایی ها، باهنر ها و تمام شهدای شهرهای جنوب و غرب درس بگیرند. انشاءالله فراموش نکنید که یاران شما در کشورهای بزرگ مسلمان نشین منتظر شما هستند مبادا در فکر آنها نباشید و آنها را در میان جهان خواران تنها بگذارید. از جا بلند شوید و همه کمر همت ببندید و بر علیه ظالمان بجنگید. پس شما فکر نکنید این عزیزان مرده اند، نه، کسی نمرده است، همه زنده اند و در پیشگاه خداوند روزی می گیرند. خدایا ماندن دشوار شده است. خداوندا، ماندن دشوار شده است. در غربت زمین بی یار و یاور حضور داشتن خود غیبت است. انگار که پشتمان شکسته، زنجیر درد، دستهای مان را بسته و غم در سینه هایمان نشسته است. خداوندا ما از نبودن آنها رنج نمی بریم بلکه از بودن خود در رنجیم. می دانم که آنها هستند خدایا خوشا به حالت که میزبان یاران ما هستی و خوشا به حال شان که میهمان تو هستند حالا فرشتگان باید در خاک شان سجده کنند که این ها اسماء را خوب آموخته اند. حالا باید ملائک بر اوج آسمان فریاد کشد: فتبارک الله احسن الخالقین. و تو ای پروردگار دیگر بار این آیه را فرور فرست که انی جائل فی الارض خلیفه که اینها چشمه سار قیام، پاسدار قرآن بودند. ای مردم یاران ما در تکبیر آخرین خویش به نیایش ایستادند تا بر ایستادن امام را دعا کنند. ای مردم شهیدان یک وصیت داشتند که با خون خود نوشته که: خدایا امام و امت حزب الله ما را نگهدار های مردم یاران و فرزندان شما مردانه به قلب سیاه دشمن یورش می برند تا پیکرهای پوسیده دشمنان اسلام را از جا بردارند تا مستضعفان جهان، چشمان شان را باز کنند.

این ها می خواستند تا خیزش انسان را بر قله تقوا جشن گیرند اما جلادان پاهای شان را بریدند. خدایا این شهدا یادآوران امام بودند. چگونه شما باید از یاد ببرید، سیاهی شب به سرخی خون آنها شکافته شد آنها بازوان پرتوان انقلاب بودند، سرمایه قیام بودند. خدایا چگونه می توان از یاد برد بهشتی ها، رجائی ها، باهنرها و ... که پرچم هدایت را بر فراز قله انقلاب اسلامی برافراشتند؟ اما دژخیمان مکتب های پوچ قصید جان شان کردند و شهیدشان کردند. شهدای 7 تیر را به آتش کشیدند اما مشعل انقلاب اسلامی فروزان تر از همیشه راه مستضعفان را روشن تر کرد. خدایا، های و هوی بهشت را می بینم. خداوندا، های و هوی بهشت را می بینم چه غوغایی. حسین(ع) به پیشواز یارانش آمده است، چه صحنه ای. فرشتگان ندا در دادند که. همرزمان ابراهیم، همراهان موسی، همدستان عیسی، همکیشان محمد صلوات الله علیه، همپشتان علی، همفکران حسین، همگامان خمینی از سنگر کربلا آموده اند. چه شکویی؟ خدایا ما با تو پیمان بسته ایم تا پایان راه برویم و بر پیمان مان همچنان استواریم و بهترین یاران مان، اسماعیلی هایمان را به قربانگاه بردیم تا مکتب ابراهیم زنده بماند. عزیزان مان را به میدان نبرد فرستادیم تا فرستادگانت را یاری کنند. پاسداران ما را به احد روانه کردیم تا از جان محمد صلوات الله پاسداری نمایند. مجاهدان اسلام ما را به کربلا بردیم تا تقدیر را از سیه روزی به پیروزی برگردانند و در این راه دردها کشیدیم، رنج ها کشیدیم اما هیچ گاه مأیوس نشدیم و نخواهیم شد و اگر تمام دردهای عالم را نیز به جان مان اندازند از پای نخواهیم نشست. کدامت ابراهیم را فقط رفتن می باید و بت شکن نه ماندن بر جای شان. خدایا امامان، مرجع مان، فقیه مان، رهبرمان، امیدمان، محور وحدت، باب اخوت، مظهر همت معلم مان. خدایا در پناهت حفظ شان بفرما. او عصاره انسانیت معاصر است. اسطوره مقاومت است. الگوی جهاد است. مظهر ایمان است نگهدارش. خدایا هابیلیان در قطره قطره خون شهیدان مان به جستجوی او پرداخته اند خدایا مپسند امیدشان به ثمر نشیند. حالا چند کلمه با برادرا مسئول مملکتی صحبت دارم که انشاءالله حرف این حقیر را گوش می دهند. ای مسئولین شما به پاس خون شهدا مشغول شده اید اگر همت این شهدا نبود همه ما را از بین برده بودند شما باید به طبقه مستضعفین زیاد نگاه کنید شما باید نگذارید در میان ادارات پارتی شود شما باید در قبال خون شهدا مسئول باشید اگر مرد مستضعف آمد در میان اداره او را در بغل بنشانید اگر یک مرد مستضعف در اداره آمد او را بنشانید و او را گرم بگیرید او درد کشیده دوران است. اما صحبتی دارم با شما برادران همیشه در صحنه نبرد حق علیه باطل. ای رزمندگان اسلام، ای رزمندگان بشتابید به جبهه ها برادران و یاران شما منتظر عملیات های بعدی هستند که انشاءالله خداوند موفق تان می گرداند و اجر عظیمی در روز قیامت به شما خواهد داد. اما صحبت دارم با دوستان من که انشاءالله می شنوند و به عمل در می آورند ای دوستان مسجد را خالی نکنید، ای برادران مسجد را خالی نکنید، ای عزیزان مسجد را خالی نکنید به گفته امام مسجد سنگر است و دشمنان اسلام از تجمع شما در داخل مسجد می ترسند همیشه همراه با امام حرکت کنید ای دوستان همین مسجد بود که یکی یکی از عزیزان ما داخل آن ساخته شده بودند و به جبهه ها آمدند به عشق خدا و به عشق ائمه معصومین و به لقاءالله پیوستن. حالا با چند صحبت مزاحم پدر و مادر می شوم. ای پدر و مادر عزیز درود خداوند بر شما شماها که چنین فرزندی تحویل اجتماع دادید انشاءالله خداوند اجر بزرگی به شما بدهد پدر و مادر عزیزم بر شهادت من گریه نکنید مثل رهبر انقلاب ما مقاومت و صبر داشته باشید هر وقت احساس دلتنگی کرده اید بروید پیش پدران و مادران شهدا. ای پدر و مادر عزیزم امام در شهادت آقا مصطفی فرزند عزیزش گریه نکرد شما هم مثل امام صبر و استقامت داشته باشید. انشاءالله خداوند در روز قیامت اجر عظیمی به شما خواهد داد. اما ای برادران من حسین وار در صحنه باشید. خواهرانم زینب گونه در اجتماع باشید که خداوند یار و نگهدار شما باد. ای برادران و دوستان و خویشان شما باید اسلحه به زمین افتاده شهدا را بردارید و به سوی جبهه های حق علیه باطل روانه شوید و جهان خواران غرب و شرق را به زانو در آورید.

به امید دیدار روز قیامت انشاءالله والسلام

واحد فرهنگی بنیاد شهید انقلاب اسلامی لنگرود